Toen ze mij in december 1990 vroegen om Prins van ’t Bombakkes te worden wist ik niet wat mij allemaal stond te wachten, maar ik moet zeggen: “Ut was un geweldig jaor”. Het was een jaar waar ik samen met mijn Yvonne met plezier op terug zal blijven kijken. Het was een jaar met heel veel hoogtepunten die bij ons een hele diepe indruk hebben achtergelaten.Privé is er in dat jaar veel met ons gebeurd. Op het Prinsenbal was ik nog vrijgezel en zoals onze Vorst Hans Gilissen het memoreerde: “Noch zu haben”. En Toon Franken drukte zich nog iets duidelijker uit: “En vör un Prinses werd ok nog gezörgd, want waorum zow ie ut bèèter hébbe as wïj”. Vlak na Aswoensdag leerde ik Yvonne, lid van de dansgarde en zusje van de schorriemorriemèèster Robby van den Hoogen, wat beter kennen en van het een kwam het ander. In juli 1992 zijn we getrouwd en inmiddels hebben we drie gezonde kinderen; Anke, Ruben en Eefke.
Het begon dus allemaal in december 1990 toen Jacob van Tankeren met een smoes bij mij kwam en mij vroeg om Prins van ’t Bombakkes te worden. Na twee slapeloze nachten heb ik de knoop doorgehakt en heb ik besloten om het te doen. Vanaf dat moment leefde ik naar het Prinsenbal toe. In januari 1991 brak in het Midden-Oosten de golfoorlog uit. Op zich zou je zeggen daar hebben wij in Gennep weinig mee te maken. Maar toch, hier en daar gingen er geruchten de ronde dat het carnaval afgelast zou gaan worden. Er brak behoorlijke paniek uit in het zuiden van het land en ik moet zeggen dat ik er helemaal niet blij mee was. Er verschenen verscheidene artikelen in de plaatselijke krant en ik volgde het hele gebeuren met argusogen.
Gelukkig werd bij ’t Bombakkes niets afgelast en kon ik met een gerust hart beginnen aan mijn Prinsenjaar. Het Prinsenbal vind ik toch wel één van de hoogtepunten uit mijn prinsencarrière. Je komt dan onder het doek vandaan en dan staan daar al die enthousiaste mensen voor je. Geweldig zoals het publiek mij ontving, “Nie te geleuve”. Vervolgens moet je de proclamatie voor lezen voor het massale, uitzinnige publiek.
Het mooiste en ontroerendste moment vond ik toch wel dat ik laat op de avond samen met ons Pap en Mam op het biljart voor in het café stond. Dat moment is me altijd bij gebleven. Twee weken later was er de Prinsenreceptie bij Hotel de Kroon. Ook een moment om nooit meer te vergeten. Het hoogtepunt voor mij was toch wel dat de volleybalvereniging “Flamingo’s” met 150 leden en met joekskapel Zuutjes En binnen kwamen. Prachtig zoals die club voor mij stond en het geweldige LAL-lied met zeer toepasselijke tekst voor mij zong.
Ook mijn eigen familie liet zich van haar goede kant zien. Ze waren duidelijk van de partij en zongen diverse liedjes voor me. Op het Boere- en Aldewievebal in januari 1992 kwam er een einde aan mijn regeringsjaar bij ’t Bombakkkes. Nog een keer stond ik en mijn Yvonne in het middelpunt, maar toen brak voor mij het moment aan, waarop ik afstand moest doen van mijn prinselijke waardigheden. Nog één keer ging ik de feestende massa voor in de polonaise waarna het met mijn Prinsenschap gedaan was en ik opgenomen werd in de rijen van de Ex-Hoogheden.
Tevens heb ik toen besloten om bij ’t Bombakkes te blijven. Eerst ben ik een paar jaar bij de raad van elf geweest en inmiddels ben ik alweer een aantal jaren bij het bestuur, waar ik de functie van secretaris bekleed.
Ex-Prins Frank (Smits) d’n Urste”