Moeilijk is het niet om een stukje te schrijven over ’t prinsenjaar; veel dingen zijn er gebeurd vanaf het uitkomen tot aan ’t boerenbal.Heel veel, om nooit te vergeten.Ik weet nog goed dat Gé van Abel op de jubelavond van veertig jaar Bombakkes tegen me zei: “Nu ome Harry afscheid neemt van ’t Bombakkes, wordt het tijd dat jij er bij komt. Veertig jaar Bombakkes en veertig jaar ‘unne Koy’ in de carnaval. Wat denk je ervan om in ’87 Prins te worden?”Vanaf toen duurde het nog vijfenvijftig dagen tot aan het prinsenbal.En dat duurt lang, kan ik je zeggen.Ik zie nog al die de gezichten met ’t uitkomen op ’t prinsenbal. Ome Harry, die voor het eerst in veertig jaar niet had bepaald wie er Prins werd en nou stond ik er! Hij stond met tranen in de ogen en ons Mam was zo trots als wat.”Dit had Pap nog mee moeten maken”, zei tante Dien, die meteen vrij bier van ’t vat had.
Mijn vrienden hadden me al wekenlang wijsgemaakt dat iemand van hun ’t zou worden; zo erg, dat ik zelf niet meer wist of ik het nou werd of niet.Nog nooit hebben ze zo bedonderd gekeken als toen ik onder dat doek uit kwam. Voor het eerst in een grijze smoking; dat was weer eens wat anders.Op de vraag wat, buiten de dagen en avonden die iedere prins en prinses meemaken, het meeste opgevallen is, kunnen we ook een boek van schrijven.
Vooral de vriendschap die je direkt voelt. In ’t bijzonder in ’t stel van de adjudanten en de schorrie met hun dames. Je weet niet wat je overkomt, wat die mensen voor je over hebben.Jacob van Tankeren met Truuske, Jan Wennekers met Jo en Denie Wevers met Annie, ’t blijft altijd een band.Vaak denken we nog aan ze, en vooral aan Jan d’n dirigent, die veel te vroeg afscheid moest nemen van ons allemaal. “Verrekte Muk!”, zei hij altijd tegen me en hij had nog gelijk ook!
Avonden zijn we bij elkaar gekomen voor “de Compenej”, altijd opgevoerd tijdens de reis van de klup in augustus; vaak was ’t laat of heel vroeg.In ’87 moesten we afscheid nemen in de nazomer van een grote Bombakkiër Gé van Abel, onze Vorst, een goed mens. Vaak zeggen we nog: “oe toch..!”, een uitspraak van Gé. Zo bereikte ons op 30 mei ’87 het bericht van het overlijden van Gerrie van de Linden (Pinda !). Ook een groot carnavallist die ook altijd klaar stond voor ’t Bombakkes, vergeten zullen we hem nooit. Dat jaar was ook de loods een feit, die we gebouwd hebben voor de prinsenwagen. Veel werk is er toen verricht waar ze nu nog altijd plezier van hebben. Een mooie avond was ook de elfde van de elfde, toen nog met elf kanonsschoten ingeluid, met een kanon uit 1895. Dat was trouwens ook de eerste keer dat ik getrouwd ben. Op het stadhuis had Jacob geregeld dat we maar eens moesten trouwen, want een prins die hokte was toch maar niks.We zijn toen in de onecht verbonden door Tonny Wilbers als ambtenaar van de zörgelukke stand en Sjaak Kamps als getuige.Ook veel lol mee gehad, met Sjaak, maar helaas: zo is ’t leven. Compleet met een bruidstaart hebben we er een knalavond van gemaakt! De carnavalsdinsdag werd toen nog afgesloten op ’t biljart en toen was ’t afgelopen; de carnaval startte met de elfde van de elfde, maar had eigenlijk geen einde. Ik heb toen de ceremonie van de “popverbranding” aangedragen, zodat we ook allemaal weer afscheid konden nemen. De carnaval had nu dus een begin, maar ook een einde.
We hebben toen meteen in ’t leven geroepen dat de steek niet meer op gaat tijdens de niet- carnavalsdagen en zo hoort dat!Een aantal jaren later hebben we ook de boerenbruiloft weer nieuw leven ingeblazen en dat deed ons goed, vooral voor de jeugd.Jammer is wel dat de Hofcompenej, opgericht in ’93 bij mijn afscheid van Bombakkes niet echt van de grond komt. Uiteraard heb ik alle respect en waardering voor ’t Bombakkes waar veel werk wordt verzet voor ’t plezier van ons allemaal!
Maar maak gebruik van mensen die best wel wat willen doen; de carnaval moet breder gedragen worden, vooral in deze tijd.Terugkijkend op dat jaar 1987, waarin ik vaak heb gezegd:”Trouwen moet toch wel verrekte mooi zijn, wil dat mooier zijn dan prins te zijn bij Bombakkes”.En inderdaad, met trouwen en kinderen krijgen is ’t één van de hoogtepunten uit ons leven, om nooit te vergeten.Hay van Arensbergen (de Koy), alias d’n Brouwer.